وای روزی گر  بدانی آن کست  هم کس  نبود              هم نفس  با    تو  نبود  و  در  غمت هم ره نبود

این همه بی حاصلی در زندگی بهر چه است              من   که   گویم  در پی    ما  هیچ   ایثاری  نبود

وای گر دل تو بدانی کی رفیقت دشمن است              تکیه گاه   تو   نبود   و   چشم   در   مغزت  نبود

زان که دید او , در قفس افتاده ای دررا ببست              صید  او    گشتی    و   از  صیادیش  حرفی نبود

من که  ماندم  در عجب  از  بیکسیِ  تو  دلم              کاش  می شد  بِشکنی  و  بطن  تو  غوغا  نبود

چند  روئت  دارد  این ها  ای دل  رسوای  من              در  میان  آنهمه  , یک  رنگی ای  در    پی   نبود

زان  پریدم  قبل  از  آنکه  در  قفس  افتاده ام               پس   توکل   بر   خدا کن   همدمی   بر ما   نبود

آنهمه  حرف و حدیثش  پس  کجا  آخر  برفت               چون که بشناس ای تو صادق جز خدا همدم نبود